Léon Sporck in de Kloostertuin. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan… Niet meer jaarlijks, want dat was vroeger en dat hoeft en kan niet meer.
Maar een nieuwe collectie van werken voorstellen ‘als vroeger’, kan wel nog. Dit keer vanaf een nieuwe woonstede, grenzend aan een lommerijke, ommuurde kloostertuin waar keramische beelden harmoniëren met een groene lusthof die ooit door de Capucinessen van Wahlwiller werd aangelegd.
In deze kloostertuin lonken op drie Zomerse Zondagen in juni weer ‘Sporckse vrouwen’: levenslustige, karikaturale, volslanke vrouwen met regelmatig een historisch, legendarisch of religieus verhaal als onderwerp.
Deze beelden staan vaak op zelf vervaardigde sokkels, gemaakt van gevonden materialen uit natuur en/of van wegwerpmateriaal waaruit een zekere afkeer voor de wegwerpcultuur spreekt.
In de woonstede zijn dan ook, naast mozaïek- beelden, materieschilderijen te zien waar bijvoorbeeld gedroogde papaverkoppen, serviesgoed, lood en hout verwerkt zijn.
